فلسفه ائر

“فلسفه ی ائر” نام کتابی است نوشته ی رابرت ام. مارتین. این کتاب همان طور که از نامش پیداست، به بیان و شرح نظریات و تفکرات فیلسوف نامی بزرگ شده انگلستان “ای.جی.ائر” می پردازد. وی که تحصیل کرده ی رشته ی “گریتز”( رشته ای پرطرفدار در آکسفورد که دوره اش طولانی تر از سایر رشته هاست و دروسش عبارتند از زبان و ادبیات یونانی و لاتین، تاریخ و فلسفه ی یونان) است و در دوره ای از اعضای حلقه ی وین بوده است با کتاب ” زبان، صدق و منطق” در سال ۱۹۳۶ انقلابی در فلسفه ایجاد کرد. او با این کتاب اندیشه های اساسی سنت تجربه گرا را به وضوح و با قدرت متحد کرد و مکتب تحلیلی را به صورت جدی بنیاد نهاد. این کتاب جزو پرفروش ترین ها شد و بسیاری از فلاسفه ی جوان تر جذب آرائ خود کرد و تأثیرگذارترین اثر قرن در فلسفه ی انگلیسی زبان شد. البته کتاب ائر مانند بسیاری از رساله های انقلابی حاصل شر و شور جوانی بود. نیازی نبود سال های زیادی بگذرد تا حتی بر فلسفه ی تحلیلی دو آتشه و خود ائر آشکار گردد که بعضی از مواضع آن آثار ناکارآمدند و اگر سزاوار دور ریختن نباشند باید دست کم اصلاح شوند. ائر سالهای باقی مانده از زندگی فلسفی اش را صرف اندیشیدن در باب همین نوع مسائل فلسفی کرد. گاهی از آرائش در زبان، صدق و منطق دفاع کرد و گاهی تصحیحشان کرد. ائر که بسیار پرکار بود تا زمان مرگش در ۱۹۸۹ نوشته های فلسفی مهمی از خود به یادگار گذاشت. همه ی نوشته های او بعد از زبان، صدق و منطق وضوح و قدرت اقناع را از آن به ارث بردند، اما هیچ کدام توان انفجار انقلابی کتاب اولش را نداشت. بدیهی است که وقتی به آثار ائر نظر می کنیم باید توجه زیادی به خاستگاه ها، محتوا و تأثیر زبان، صدق و منطق داشته باشیم، اما نباید آثار بعدی او را نادیده بگیریم. اهمیت آثاری بعدی او در این است که ائر در آن آثار، دیگر آن منش نمایشی را ندارد و مسیحای جنبش تازه ای نیست اما در عوض فیلسوفی مهم، با دقت و محتاط است.
آنچه در این کتاب آمده است در ابتدا چکیده ای از زندگی نامه ی وی و سپس فلسفه ی اوست که در بخش های زیر به آن پرداخته شده است.

از متن کتاب:
اگر عارف بگوید واقعیاتی را فهمیده ولی نمی‌تواند آن‌ها را بیان کند بی‌فایده است. چراکه می‌دانیم اگر او واقعاً چیزی می‌دانست، قادر به بیان آن می‌بود. یعنی قادر می‌بود به هر نحوی که شده نشان دهد چه‌گونه اصالت کشف او را با روش تجربی می‌توان تعیین کرد. همین واقعیت که شخص عارف نمی‌تواند آن‌چه «می‌داند» را عیان سازد... نشان می‌دهد که حالت شهود عرفانی او را نمی‌توان حقیقتاً حالتی شناختی دانست. از این‌رو عارف در شرح و بیان بصیرت‌هایی که دارد اطلاعی در خصوص عالم خارج به ما نمی‌دهد.